Hedi, koju su u studiju „MGM“ zvali „najljepšom ženom na svijetu“ je imala dvije najgore čuvane tajne u Holivudu. Od jedne nije mogla da pobjegne dugo nakon okončanja karijere, a za drugu se mediji nisu mnogo interesovali.
No, upravo je ta druga tajna došla u žižu javnosti nakon njene smrti 2000. godine. Početkom marta 2018. godine objavljen je novi dokumentarni film „Bombshell“ o njenom životu i u njemu se govori o obje tajne – dakle, i o seksu i o nauci.
Hedin život je priča o jednoj briljantnoj ženi koju su stalno potcjenjivali. Ovaj dokumentarni film nam jasno prikazuje zbog čega je važno predstavljanje na ekranu. Od svih uloga koje je tumačila nijedna nije bila fantastična i inspirativna poput njenog stvarnog života.
Rođena je kao Hedvih Kizler (Hedwig Kiesler), 1914. godine, u Beču, Austriji. Kada je 1937. godine potpisala ugovor sa studijem „MGM“, Lui Bi Majer (Louis B Mayer) joj je dao umjetničko prezime po Barbari La Mar (Barbara La Marr). Hedi je 1933. godine u Evropi snimila film koji je imao isuviše vrućih scena za porodične vrijednosti studija „MGM“. Bio je to film „Ekstaza“ reditelja Gustava Mačatija (Gustav Machaty), u kojem Hedi glumi frustriranu mladenku koju ispunjava afera sa jednim mladićem. U filmu se pojavila potpuno gola i odglumila vjerovatno prvi ženski orgazam na ekranu.
Sama Hedi je izjavila da su njeni pokreti u sceni vođenja ljubavi nastali zbog toga što joj je reditelj dovikivao upustva i bockao je zihericom. Film „Ekstaza“ je bio zabranjen u Americi, ali se ipak godinama nezakonito prikazivao. Bez obzira na sve uspjehe u „MGM“ – u i napore studija Hedi su često nazivali „Djevojkom iz filma ’Ekstaza’“.
Iako je bila poznata širom svijeta, gluma je nije činila potpuno srećnom i ispunjenom. Na pauzama između snimanja ona je u svojoj prikolici ostajala budna cijelu noć i posvećivala se omiljenom hobiju – naučnim otkrićima. U audio snimku u dokumentarnom filmu „Bombshell“ možete da je čujete kako govori o svojoj ljubavi prema nauci, neuspjelim eksperimentima (šumeće tablete Coca-Cole) i uspjesima.
„Ja ne moram da radim na idejama, one mi dolaze same“, izjavila je Hedi.
Njen najveći naučni uspjeh je bio namijenjen za američku mornaricu u Drugom svjetskom ratu, ali se koristi i danas u modernoj bežičnoj komunikaciji (WiFi). Njen „tajni sistem komunikacije“ je koristio „frekventno kretanje“ kako bi vodio podvodne projektile koje kontroliše radio, s ciljem da ih neprijatelj ne otkrije. Hedi je sistem razvila uz pomoć prijatelja, kompozitora Džordža Entejla (George Antheil), a patent je odobren 1942. godine.
U dokumentarnom filmu „Bombshell“ je otkriveno da je vojska prihvatila njenu ideju i na kraju je i koristila, ali Hedi je rečeno da će više doprinijeti ratu kao zabavljačica trupa i prodavačica poljubaca nego kao inovatorka. Njeno otkriće nije bilo poznato sve do kraja devedesetih. Tek nakon njene smrti priča o tome se proširila i Hedi je postala ikona među ženama u nauci – u stripovima, predstavama i na Google Doodle-u.
Dok je Hedi snimala velike filmove u Holivudu, mediji su uporno pisali o njenom ljubavnom životu (šest brakova i šest razvoda) i njenom zavodničkom, mačkastom izgledu. O svemu osim o njenom otkriću iako je ono javnosti bilo poznato već 1941. godine. Nacionalni savjet pronalazača je pustio priču u štampu navodeći novine „LA Times“ da Hedi nazovu „sirenom sa ekrana i pronalazačicom… čiji su pronalazak vlasti čuvale u tajnosti, a smatralo se da on ima ogromnu potencijalnu vrijednost u programu nacionalne odbrane“. Ta priča je nestala, a 1944. godine magazin „Motion Picture“ je u tekstu spomenuo Hedinu inteligenciju zbog toga što je „otkrila novi prekrivač za glavu“.
Kako je Hedi starila, tako je postajala predmet podrugivanja. Šala na njen račun je išla do te mjere da je “ghostwriter” njene memoare pretvorio u nešto toliko “fiktivno, lažno, vulgarno, skandalozno, pogrdno i sramotno” da je ona tužila izdavače.
Njene najveće uloge, poput onih u filmovima “Samson i Dalila”, “Opasni eksperiment”, “Zigfildova djevojka” i “Bijeli Tovar” su imale prednost nad njenim djelima. Zbog njenog evropskog nasljeđa, žene koje je glumila su često bile egzotične i ljepotice koje su bile prijatne za muške oči i nisu mnogo govoroile. Sama Hedi je zajedljivo definisala glamur kao mirno stajanje i glupi izgled i zato je dobro shvatala zbog čega niko nije htio da čuje o njenom naučnom radu. Jednostavno, nije se uklapao u marketing studija “MGM”.
Da je u doba Hedine najveće slave ispričana kompletna priča o njoj ili da je ikad glumila briljantnu ženu kakva je bila u stvarnosti, možda otkriće da holivudska zvijezda ima i pamet i ljepotu ne bi bila tolika senzacija.
