Iako je homoseksualnost 1973. godine izbrisana iz Dijagnostičkog i statističkog priručnika za mentalne poremećaje, danas u svijetu postoji veliki broj centara koji je i dalje pokušavaju izliječiti. Javnost je nedavno uzdrmala serija fotografija koja prikazuje šta se odvija unutar zidina jednog od mnogobrojnih takvih ustanova u Ekvadoru.
Fotografkinja Paola Peredes, koja je i sama lezbejka, željela je da pokaže šta se sve dešava u jednoj od 200 ustanova u Ekvadoru, osnovanih od strane hrišćanskih vjerskih fundamentalista. Njeni roditelji prihvataju njenu seksualnu orijentaciju, ali su za potrebe ovog eksperimenta glumili da žele “izliječiti“ svoju kćer. Tako je Paola Peredes provela nekoliko dana u tzv. rehabilitacionom centru, gdje je svjedočila različitim oblicima ponižavanja i mučenja LGBT osoba.
Nakon izlaska intervjuisala je bivše “stanare“ i odlučila napraviti seriju fotografija u kojima je ona glavni lik, a koje prikazuju scene kojima je svjedočila. Svi ljudi sa kojima je razgovarala su zbog straha tražili da ostanu anonimni.
“Klinike se predstavljaju kao centri za liječenje ovisnosti o drogama i alkoholu, ali u stvarnosti služe za puno tamnije svrhe. Zatvorenike tuku, izgladnjuju ih i prisiljeni su moliti i čistiti zahod – a neki su čak podvrgnuti ‘korektivnom silovanju'”, govori Paola Peredes, prenosi Metro.
Najčešći slučajevi su upravo oni u kojima roditelji odluče svoju maloljetnu djecu poslati na “liječenje“, jer su informisani da homoseksualnost nije seksualni identitet osobe, već razvojni poremećaj koji se liječi terapijom. Jedan takav slučaj je i slučaj Denise Freire (25), koju su sa 15 godina odveli u centar u Ekvadoru gdje su je mučili elektrošokovima, tukli je i danima izgladnjivali.
Homoseksualnost je u Ekvadoru dekriminalizovana 1997. godine, ali ove klinike i danas postoje.
Bizarne metode
Pastor Kaubojske crkve američke savezne države Virginija, Raymond Bell vjeruje da se homoseksualnost može izliječiti pomoću takozvane terapije potpomognute konjima, koja uključuje maženje tih životinja, a takav pristup će ih navodno učiniti muževnijima.
Prema američkom neurologu Graeme M. Hammondu, biciklizam “iscjeljuje” homoseksualnost. On smatra homoseksualnost posljedicom živčane iscrpljenosti, koja se može ispraviti vježbama poput okretanja pedala.
I egzorcizam se predstavlja kao jedna od metoda. Pripadnici male američke crkve u Connecticutu 2009. godine postavili su video na youtube, na kojem oni iz tijela 16-godišnjaka istjeruju “homoseksualnog demona”.
Odlazak u bordel uz velike količine alkohola može da izliječi od homoseksualnosti, smatrao je u 19.vijeku njemački psihijatar Barun Albert von Schrenck-Notzing.
Tokom 60-ih godina prošlog vijeka postojala je i metoda “predoziranja” homoseksualnošću. Britanski psiholog I. Oswald LGBT osobama davao bi lijekove za izazivanje mučnine, a zatim ih stavio u prostoriju gdje su se nalazile čaše sa urinom i puštao audio snimak dvojice mušaraca u sekusalnom odnosu. Na taj način pokušavao ih je “predozirati” homoseksualnošću u nadi da će početi primjećivati žene.
Za liječenje lezbejki liječnik Denslow Lewis preporučivao je kokain, hirurško “oslobađanje” od nasljeđenih klitorisa ili čak potkožni tretman strihinom.
Homoseksualnost ne postoji?!
Uprkos činjenici da se homoseksualnost ne smatra bolešću, među psihoterapeutima postoje oni koji i dalje pokušavaju izliječiti homoseksualce. Zanimljiv je i stav kliničkog psihologa doktora Josepha Nicolosia koji za Guardian govori da ne postoji takva stvar kao što je homoseksualnost. Ovakve teorije najviše se baziraju na tvrdnji da se homoseksualnost javlja zbog distanciranosti ili odsutnosti očinske figure.
“Svi su heteroseksualni. Neki od vas mogu imati homoseksualne probleme, ali vi ste i dalje heteroseksualni. Homoseksualnost je jednostavno opis psihološkog poremećaja, potaknut unutrašnjim osjećajem praznine”, govori Joseph.
Psihoanalitičar i vodeći stručnjak u polju seksualnosti Sigmund Freud, lezbijstvo je smatrao nečim što vodi ka mentalnom oboljenju, ali se može liječiti psihoanalizom i reperativnom terapijom. Postoje i neki izvori koji govore da je Freud reperativnoj terapiji podvrgnuo i svoju kćerku Anne, ali bezuspjepšno.
“Činjenica je da su Freud i većina medicinskih stručnjaka iz tog vremena smatrali da su i masturbacija i lezbijstvo simptomi histerije, bolesti nekontrolisanih emocija. Bolest koju je vidio kod svoje kćeri Freud je smatrao sramotnom, posebno iz razloga što je vjerovao da je lezbijstvo uvijek krivnja oca”, piše Ms. Magazine.
Reperativna ili konverzijska terapija predstavlja skup metoda kojima dio psihološke i psihijatrijske zajednice pristupa homoseksualnosti. Pravim začetnikom današnje konverzijske terapije smatra se Elizabeth Moberlz, a njezini zagovornici tvrde da se njome može pomoći osobama sa istospolnim sklonostima. U vrijeme kada se izvodila lobotomija nad pacijentima (19. i 20. vijek), LGBT osobe su izlagane elektrošokovima, averzijskoj terapiji koja podrazumijeva nanošenje boli u trenutku uzbuđenja istospolnim seksom, te hemijska kastracija. Kasnije postaju aktuelni i psihološki tretmani koji su uključivali hipnozu, i psihoanalizu. Bihevioralni tretmani uključivali su upotrebu apstinencije i upotrebu sredstava za povraćanje sa homoseksualnim fantazijama.
O apsurdnostima takvih terapija govorio je novinar Patrick Strudwick. On je išao kod psihologa na “liječenje” homoseksualnosti koje se sastojalo od molitvi, zdravog neseksualnog druženja s heteroseksualnim muškarcima i gledanja golih muških slika kako bi se razvila otpornost na maskulinu nagost, pisao je Patrick za britanski časopis Independent.
Ono što zabrinjava jeste činjenica da neka od gore navednih pokušaja liječenja su prisutna danas. Uprkos tome što tokom istorije liječenja homoseksualnosti nije potvrđena efikasnost niti jedne od navedenih metoda, u određenim centrima sprovode se terapije koje donose više štete nego koristi. Kako der Standard navodi, austrijskoj udruzi Courage javilo se nekoliko ljudi koji su bili na neuspješnim i konverzijskim terapijama, a koje su ostavile negativne posljedice na psihu osobe.
