Rođena je na današnji dan 1909. godine, u porodici zaljubljenika u muziku, a u svoje vrijeme je bila vodeći anestiziolog i faktički osnivač neonatologije.
Za medicinu se odlučuje nakon što je njen stariji brat umro od tuberkuloze, a drugi brat bio neprestano bolešljiv. Njen rad u operacionoj sali je bio izvanredan i željela je da postane hirurg, ali je odustala jer ju je u tome obeshrabrivao mentor, dr. Alan Vipli. Stoga se okrenula anesteziologiji i već 1938. godine postaje direktorka novoformiranog odjeljenja anesteziologije na klinici u Kolumbiji i bila je, zapravo, prva žena kojoj je povjerena tako visoka dužnost u toj ustanovi. Jedanaest godina kasnije postaje redovna profesorka Kolumbijskog univerziteta, a 1953. počinje da primjenjuje test, koji se praktikuje i danas i koji upravo po njoj nosi ime.
Ipak, nepravda je nije zaobišla. Naime, iako je bila dobar radnik i omiljen profesor, kada je 1949. godine anesteziologija izdvojena kao zasebno odjeljenje, na njeno čelo je postavljen drugi ljekar – samo zato što je muškarac!?
Bila je zagovornik univerzalne vakcine, kako bi bilo spriječeno da se sa majke na dijete prenese rubeola tokom pandemije koja je između 1964-65. godine u SAD pogodila 12,5 miliona ljudi.
Virdžinija je tokom života (umrla je 1974. godine – na poslu, a posthumno je 1994. dobila svoju poštansku marku, jedno od najvećih priznanja koje pojedinac može da dobije u SAD) objavila više od 60 naučnih radova i veliki broj tekstova za dnevne i nedjeljne novine u SAD, pokušavajući mladim majkama da objasni pravilan način brige o bebama.
Uz to, jedan od inicijatora primjene anestezije u porođaju, a zaslužna je i za osnivanje teratologije (polje medicine koje se bavi proučavanjem urođenih anomalija), kao i statistike u neonatologiji.
Raniji zapisi o njoj govore da je bila dijete prepuno energije i interesovanja, sa toliko pitanja “zašto”, da je bilo nemoguće da dobije dogovore na sve njih. Bila je svestrna pa je, između ostalog, svirala violinu, bavila se pcanjem na mušicu (fly fishing), pohađala obuku iz letenja, pisala za univerzitetski časopis, bavila se glumom… U godišnjaku koledža, pored njenog imena stoji: “Kako uspijeva da sve to postigne?”
Smatrala je “da su žene slobodne, čim napuste matericu” i iz tog razloga nikada nije pristupala Ženskom pokretu ili organizacijama koje se bore za prava žena. Virdžinija nikada nije stupala u brak i nije imala djece.
U profesionalnom radu se fokusirala na anesteziju tokom porođaja te na smanjenje porođajne smrtnosti. Do sredine prošlog vijeka je bila prisutna na više od 17.000 porođaja te vremenom spoznala da bi bilo poželjno ustanoviti obrazac po kojem bi bilo moguće procijeniti zdravstveni status novorođenčeta. Tako je 1952. godine osmislila bodovni sistem za ocjenu vitalnosti novorođenčeta, koji je kasnije nazvan po njoj – APGAR ZBIR.
Njime se ocjenjuju: DISANJE, BOJA KOŽE, OTKUCAJI SRCA, STANJE MIŠIĆA I BEBIN ODGOVOR NA NADRAŽAJE.
Ovim pregledom se, koliko god je moguće precizno, obuhvata stanje novorođenčeta u prvom minutu nakon rođenja, a ponavlja se nakon pet minuta. U zavisnosti od stanja, za svaki navedeni parametar dobija se nula, jedan ili dva boda. Beba se ocjenjuje nakon 1 minut i nakon 5 minuta od porođaja i dobija dvije ocjene (npr. 10/10).
Zbir od 10 je najveća ocjena i označava odličnu kondiciju. Ojcena 9 je još uvijek odlična, ocjena 8 je već znak da je beba blago zamorena, dok su ocjene 5, 6 i 7 znak lošijeg stanja i takvoj bebi je potrebna pomoć nakon rođenja. Ocjene 4 i ispod toga su znak da beba zahtijeva intenzivan nadzor i pomoć te smještaj u poluintenzivnu ili intenzivnu njegu.
Ipak, Apgar zbir ne može predvidjeti zdravstveno stanje djeteta kasnije u životu (mnoga djeca sa izuzetno niskim zbirom nemaju posljedice kasnije u životu).
