Rođena je prije 108 godina, tačnije 1. avgusta 1910. godine u Štutgartu, u Njemačkoj, a školovala se u Lajpcigu. U Francusku seli 1933. godine, malo prije no što je Adolf Hitler izabran za kancelara. U Parizu, gdje je bila poznata kao “mala crvena lisica”, zvog svoje kose boje đumbira i niskog rasta, upoznaje Andrea Fridmana (Endre Friedmann), koji je upoznaje sa čarima fotografije i uči osnovama tog zanata.
On je u ovaj grad takođe izbjegao, iz Mađarske. Par je odlučio da promijeni imena, odnosno identitet, pa je tako Gerda zapravo izvedenica imena Gerta, a prezime Pahorile (Pohorylle) je promijenila u Taro, dok njen “partner u zločinu” postaje Robert Kapa (Capa).
Radeći zajedno, kao prijatelji i ljubavnici, par kao tim pokriva period Španskog građanskog rata, koji je izbio 1936. godine, stvarajući crno-bijele fotografije boraca za novine “Ce Soir”, ali i fotografije stradanja španskih izbjeglica u mjestima Almeria i Mursija. U tom periodu Kapa postaje jedan od najprepoznatljivijih ratnih fotografa svih vremena, a Gerda je istovremeno stekla komad vlastite slave.
Ona je do sljedeće godine stekla dovljno vještina na polju fotografije da se samostalno okuša u poslu, što je i radi posljednjih pet mjeseci svoje karijere i života. Ona je, naime, ranjena u julu 1937, u dobi od 26 godina, tokom ofanzive u Bruneti, a preminula je nekoliko dana kasnije.
Njene fotografije iz tog perioda, koji su vjerni prikazi pojedinca u ratu, nikada nisu pronađene. Tokom života, ali i nakon smrti, mnoge njene fotografije su pogrešno pripisivane njenom mentoru i partneru, s obzirom da su uglavnom zajedno javnosti prikazivali ratna dešavanja.
Međutim, 2007. godine, 4.500 negativa iz njihovog opusa pronađeno je u Meksiko Sitiju, koji su bacili novo svjetlo na impresivnu karijeru ove fotografkinje. Te fotografije su izložene u Međunarodnom centru za fotografiju (International Centre of Photography).
Ipak, priča o Gerdi Taro je donekle upravo priča o njoj i Robertu Kapi.
Priča o Gerdi i Robertu počinje – fotografijom. Godina je 1934. U pariskom kafeu „La Couple“ Andre Fridman, 21-godišnji izbeglica iz Mađarske zapaža Gertu Pohoril, tada 24-godišnjakinju, jevrejku izbeglu iz Nemačke u kojoj je već bila hapšena zbog učešća u anti-nacističkom pokretu. Andre ima za zadatak da napravi fotografiju za oglas jedne osiguravajuće kompanije. Razoružan njenom lepotom i stavom, ubjeđuje Gertu da pozira za fotografiju. Prijateljstvo ubrzo prerasta u ljubav, prožetu poslovnim odnosom.
Španska književnica Suzana Fortes (Susana Fortes) je napisala knjigu o njihovoj ljubavnoj i životnoj priči, naziva “Waiting for Robert Capa” (Čekajući Roberta Kapu).
Njih dvoje, kao jedan od najpoznatijih fotografskih (i ljubavnih) parova, koji će u istoriji ratnog foto-reporterstva ostati zapisani kao fotografi koji su promijenili njegovu bit i smisao. Naime, do tada su ratni fotoreporteri svoje fotografije snimali sa sigurne udaljenosti, dok se Kapa i Taro beskompromisno, hrabro i gotovo suludo bacaju u samu srž ratnih zbivanja, u potrazi za savršenim kadrom. Na taj je način nastala jedna od najpoznatijih fotografija Španskog građanskog rata, “Vojnikova smrt“, koju je snimio Kapa, uhvativši tačan trenutak kad je vojnika pogodio smrtonosni metak.
Međutim, njihova beskompromisnost i hrabrost bili su i razlog zbog kojeg su i Robert Capa i Gerda Taro izgubili svoje živote. Stradali su svaki u svom ratu, s gotovo dvadeset godina razlike, kad im je konačno ponestalo sreće, za koju je Capa uvijek tvrdio da je “nešto što se nosi zalijepljeno za đon cipela. Imaš je ili nemaš“. Gerda Taro je poginula kao prva fotoreporterka stradala u ratu, i to 1937. u Španjolskoj, a on 1954. godine u Vijetnamu, prenosi portal Najbolje knjige.
