Stigla je da se kandiduje za predsjednicu Amerike, pokrene sedmične novine, osnuje brokersku kuću, a ostaće zapamćena i kao voditeljica američkog sufražetskog pokreta i osoba koja je na protestima 1870-ih godina zahtijevala potpuno jednaka prava žena i muškaraca, zbog čega je i uhapšena.
Rođena je 23. septembra 1838. u Homeru, Ohajo, kao peto od sedmero djece Roksane (Roxanna) i Rubena-Baka Claflina (Reuben-Buck Claflin). Njena majka je često prisustvovala religioznim obredima i samu sebe je smatrala vidovitom. Porodica Klaflin je putovala po svijetu pod velom medicinskog šoua – prodavali su lažne lijekove i predviđali budućnost. Viktorijin otac Ruben je samog sebe prozvao „doktor Er Bi Klaflin (R.B. Claflin), američki kralj raka”. Viktorija i njena sestra Tenesi (Tennessee) su takođe nastupale i predviđale budućnost.
Viktorija se udala sa samo 15 godina. Njen muž Kening Vudhol (Canning Woodhull) se takođe predstavljao kao liječnik i prodavao lažne lijekove. Njihov sin Bajron (Byron) se rodio sa ozbiljnim mentalnim hendikepom, a Viktorija je za to okrivljavala muževo opijanje. Kasnije su dobili i kćerku kojoj su dali ime Zulu.
Viktorija se preselila u San Francisko, gdje je radila kao glumica i prodavačica cigareta, a vjerovatno je da se bavila i prostitucijom. U Njujork Sitiju se pridružila svom mužu i ostatku porodice Klaflin. Ona i Tenesi su počele da rade kao medijumi. Godine 1864. se sa mužem i sestrom preselila u Sinsinati, zatim u Čikago i tada su počeli da putuju kako bi izbjegli tužbe i sudske procese. Viktorijina sestra je u Ohaju optužena za ubistvo čovjeka zato što njeni „lijekovi za rak“ nisu uspjeli da izliječe jednu pacijenticu od karcinoma dojke.
Kening nije prestajao sa opijanjem i seksualnim aferama, a ponekad je čak i tukao Viktoriju. Ona to više nije mogla da toleriše i na kraju su se 1864. godine i razveli.
Pretpostavlja se da je još tokom svog prvog problematičnog braka Viktorija postala zastupnica slobodne ljubavi, odnosno ideje da osoba ima pravo da ostane sa drugom osobom sve dok to želi, a zatim može da stupi u drugu, monogamističku vezu. Upoznala je pukovnika Džejmsa Harvija Blada (James Harvey Blood), koji je takođe bio spiritualista i zagovornik slobodne ljubavi. Iako nije pronađen nijedan dokaz za njihov brak, navodno su se vjenčali 1866. godine, no Viktorija je zadržala prezime prvog muža. Tada su se ona, njena sestra, majka i muž odselili u Njujork Siti, a sve zbog toga što je Viktorija tvrdila da je imala viziju u kojoj joj je jedan od najvećih govornika antičke Grčke Demosten (Demosthenes) rekao da to urade.
U Njujork Sitiju je pokrenula popularni salon u kojoj se okupljala gradska intelektualna elita, upoznala je Stivena Prla Endrjuza (Stephen Pearl Andrews), zastupnika slobodne ljubavi, spiritualizma i ženskih prava, kao i kongresmana Bendžamina Ef Batlera (Benjamin F. Butler), koji je takođe zagovarao slobodnu ljubav i ženska prava. Upravo tu i tada Viktorija je počela da se sve više zanima za ženska prava i sufražetstvo (pravo glasa).
Sestre su u Njujork Sitiju upoznale bogatog finansijera Kornelijusa Vanderbilta (Cornelius Vanderbilt), koji je u 76. godini života ostao udovac. Njih dvije su mu kao medijumi pomogle da kontaktira duh svoje mrtve žene, kao i da dobije finansijske uvide iz duhovnog svijeta. Kornelijus je zaprosio Tenesi, ali je ona odbila da se uda za njega. Vođene njegovim savjetima, sestre su počele da zarađuju novac na berzi i uskoro ih je podržao u kreiranju “Claflin & Company”, prve brokerske kuće na Vol Stritu koja je bila u vlasništvu žena.
Viktorija se pridružila socijalističkoj grupi “Pantarchy”, povezala se sa Stivenom Prlom Enrdjuzom, te zagovarala slobodnu ljubav, komunalnu podjelu imovine i komunalnu odgovornost za djecu u zajednici. I tada je došao 2. april 1870. godine, dan kada je Viktorija u novinama “New York Herald” objavila da će se kandidovati za predsjednicu Amerike. Za te iste novine je napisala seriju članaka u kojima je promovisala principe socijalističke grupe “Pantarchy”.
Sa novcem koji su zaradile 1870. godine sestre su odlučile da pokrenu sedmične novine „Woodhull and Claflin's Weekly”, koje su pisale o mnogobrojnim društvenim problemima tadašnjeg društva, uključujući i ženska prava i legalizovanu prostituciju. Osim toga, njihove novine su razotkrile nekoliko poslovnih prevara. Vjerovatno su većinu tih članaka napisali Stiven Prl Endrjuz i Džejms Harvi Blad. Novine „Woodhull and Claflin's Weekly” su takođe pisale i o Viktorijinoj kandidaturi za predsjednicu.
U januaru 1871. godine, Nacionalno udruženje žena za pravo glasa je trebalo da održi sastanak u Vašingtonu. No, Viktorija je dogovorila da 11. januara pred pravosudnim Komitetom govori o sufražetstvu. Konvencija Nacionalnog udruženja žena za pravo glasa odgođena je za dan kasnije, kako bi svi koji su trebali da prisustvuju tom sastanku mogli da čuju Viktorijin govor.
Njen govor je napisao Bendžamin Batler, a u njemu je bilo naglašeno da su na osnovu 13. i 14. amandmana američkog Ustava žene već imale pravo glasa. Tada su je voditeljice Nacionalnog udruženja žena za pravo glasa pozvale da govori i na njihovom sastanku. Viktorija ih je toliko oduševila da su je počele promovisati kao zastupnicu i govornicu ženskog prava glasa. No, i među njima je bilo onih kojima se njeni stavovi nisu baš dopadali, pa joj nije uspjelo da preuzme Nacionalno udruženje za žensko pravo glasa.
Teodor Tilton (Theodore Tilton) je bio pristalica Nacionalnog udruženja za žensko pravo glasa, ali i blizak prijatelj Viktorijinog oštrog kritičara sveštenika Henrija Vord Bičera (Henry Ward Beecher). Jedna od članica Udruženja Elizabet Kejdi Stendon (Elizabeth Cady Standon) je u povjerenju rekla Viktoriji da Tiltonova supruga Elizabet ima aferu sa sveštenikom Bičerom. Kada je u novembru 1871. godine sveštenik Bičer odbio da na predavanju u Stenvej Holsu predstavi Viktoriju, ona ga je privatno posjetila i suočila ga s tom aferom. No, on je i dalje odbijao da je predstavi na predavanju. Sljedećeg dana Viktorija je održala govor u kojem je indirektno spomenula tu aferu kao primjer seksualnog licemjerja i dvostrukog standarda.
Izbio je pravi skandal. Iako su njena predavanja i dalje bila posjećena, posao joj se smanjivao. Ona i njena porodica nisu mogli da plate račune i istjerani su iz svoje kuće.
U maju 1872. godine, Nacionalni radikalni reformatori (grupa ljudi koji su napustili Nacionalno udruženje za žensko pravo glasa) su nominovali Viktoriju kao kandidata za predsjednicu stranke jednakih prava. Za potpredsjednika su nominovali Frederika Daglasa (Frederick Douglass), bivšeg roba i abolicionistu, no ne zna se da li je on tu nominaciju prihvatio.
Problemi sa finansijama su se nastavili, pa je Viktorija morala suspendovati svoje novine na nekoliko mjeseci. No, prije samih izbora, 2. novembra je na godišnjem sastanku spiritualista održala govor u kojem je otkrila detalje o aferi Bičer/Tilton. Kasnije je priču o toj istoj aferi objavila u ponovno pokrenutim novinama „Woodhull and Claflin's Weekly”. Pored toga, ove novine su objavile i članak o berzanskom brokeru Luteru Čalisu (Luther Challis) i njegovom zavođenju mladih žena. Viktorijina meta nije bio moral seksualnih afera, već licemjerje koje je moćnim muškarcima dopuštalo da budu seksualno slobodni dok žene nisu imale tu slobodu.
Reakcije su bile burne – sestre Viktorija i Tenesi su uhapšene zbog distribucije “sramotnog” materijala putem pošte, a pored toga su ih uptužili i za klevetu. Provele su nekoliko mjeseci u zatvoru i platile skoro 500.000 dolara kaucije i kazne prije nego što su ih pustili na slobodu. U međuvremenu su održani predsjednički izbori na kojima Viktorija nije dobila nijedan zvanični glas. Iako je izgubila na izborima, ispisala je stranice istorije kao prva kandidatkinja za predsjednicu Amerike, 48 godina prije nego što su žene uopšte mogle da glasaju.
Pukovnik Blad je napustio kuću porodica Vudhol i Klaflin, a on i Viktorija su se razveli 1876. godine. U isto to vrijeme prestale su izlaziti i novine „Woodhull and Claflin's Weekly”. Viktorija je nastavila predavati, ali teme su otada bile odgovornost i seksualnost u braku. Godine 1877. se sa sestrom i majkom odselila u Englesku, gdje se 1882. udala za bogatog bankara Džona Bidalfa Martina (John Biddulph Martin).
Viktorija se trudila da se udalji od svojih nekadašnjih radikalnih ideja o seksu i ljubavi. Za pisanje i pojavljivanja u javnosti koristila je novo prezime Viktorija Vudhol Martin. Povremeno je putovala u Ameriku i tamo je 1892. godine nominovana za predsjedničku kandidatkinju Humanitarne stranke. Tri godine kasnije se vratila pisanju i objavljivanju, te je sa kćerkom Zulu Mod Vudhol (Zulu Maude Woodhull) pokrenula novine “The Humanitarian” koje su zagovarale eugeniku.
Pored toga, osnovala je školu, a bila je uključena i u mnoge humanitarne akcije. Nakon Džonove smrti, 1897. godine, više se nije udavala. Bila je dio kampanje za žensko pravo glasa koju je vodila Emelajn Penkharst (Emmeline Pankhurst). Umrla je 1927, četiri godine nakon smrti sestre Tenesi.