Poliamorija ima različito značenje za različite ljude. Tradicionalno se definiše kao praksa upuštanja u višestruke romantične i (tipično) seksualne veze sa malom grupom ljudi, obično troje, ali ponekad i mnogo više.
Mitovi bez istraživanja
Nedostatak koherentnosti u vezi sa poliamorijom je velikim dijelom posljedica odsustva legitimnih istraživanja. Ovaj nedostatak znanja nije spriječio kliničare, terapeute i druge da zaključuju od rasprostranjenosti, karakteristikama, stilu života i moralu poliamornih pojedinaca.
Na primjer, jedan hirurg je izjavio: “Brojne studije sprovedene u Sjedinjenim Državama izvijestile su da je oko četiri do osam posto populacije u poliamornim vezama”. Uzbuđen nakon što sam pročitao o postojanju “brojnih studija”, otkrio sam da ovakvo predstavljanje poliamornih veza nema nikakve istraživačke reference – čak i u objašnjavanju otkrića da su poliamorne veze toliko široko rasprostranjene. Ostajem zbunjen oko ovih 4% do 8%.
Čitanje me je dalje dovelo ne do naučnih članaka, već do velikog broja “eseja” o moralnim stranama, nedostacima i praksi poliamorije, kao što je “sedam mitova o poliamornim vezama”. Ove rasprave su lišene naučnih dokaza koji bi podržali njihovu legitimnost – da li karakterišu poliamorne pojedince? – ili njihovu učestalost – koliko ljudi vjeruje u ove mitove?
Mitovi kao što su da poliamorne osobe samo žele da imaju mnogo seksa, ne mogu da se emocionalno obavežu, upuštaju se u orgije ili uništavaju tradicionalne brakove – jesu li istiniti ili su to samo spekulacije? Štaviše, čak i ako je tačno, da li su to nužno loše karakteristike? Šta nije u redu sa orgijama ili narušavanjem tradicionalnih brakova?
Učestalost poliamorije
Kao što sam ranije pomenuo, doveo sam u pitanje stopu učestalosti od 4% do 8% poliamornih pojedinaca. Zatim sam pronašao još jednu objavu gdje se navodi da postoji široka rasprostranjenost “odraslih koji su sa entuzijazmom pristali da odluče da uđu u poliamornu vezu”.
Ova veoma upitna izjava me je iznenadila, posebno kada je kao podršku izjavi navedeno da je “skoro trećina milenijalaca anketiranih 2020. godine rekla da je njihova idealna veza u određenoj mjeri bila nemonogamna”.
Ipak, ovi podaci (čak i ako su tačni) ne podržavaju tvrdnju o visokoj učestalosti poliamorije. Imati lični “ideal” da budete u nemonogamnoj vezi (mislite na mlade napaljene muškarce) nije isto što i imati stvarnu nemonogamnu vezu. Štaviše, imati nemonogamnu vezu (npr. biti u otvorenoj vezi ili imati više paralelnih veza) nije isto što i imati poliamornu vezu (tj. konsenzualna, posvećena veza sa dvije ili više osoba).
Postoji nekoliko problema koji se javljaju sa istraživanjem ove populacije: teško je regrutovati reprezentativan uzorak ili čak veliki uzorak poliamornih pojedinaca. To može biti zato što su zaista rijetki ili se kriju zbog kulturne stigme u vezi sa svojim romantičnim i seksualnim preferencijama.
Možda ipak nije učestalo
Stvarni podaci o poliamoriji su u suprotnosti sa onim što možemo pročitati u popularnim časopisima. Iako su ovakve studije malobrojne, jedno istraživanje američkih srednjoškolaca koje su obavili naučnici sa Yale Univerziteta pokazalo je da se veoma malen broj ljudi izjašnjavao kao poliamorna osoba. Ova studija postavlja ozbiljna pitanja o navodno visokim procjenama rasprostranjenosti koje su dali drugi pisci.
Poliamorija možda izgleda kao idealan oblik odnosa za generacije milenijalaca i zumera (generacija Z), ali malo ko se čini da je uključen u takav odnos ili se identifikuje kao poliamor.
Da li daleko više njih ima potencijal – to jest, ima poliamornu orijentaciju – ali se plaše da to izraze zbog kulturnih zabrana i roditeljskih ograničenja? Moguće, ali mi to zapravo ne znamo.
