Tako je Džejn Ostin (Jane Austen) prikazana kao skromna usidjelica, Šarlot Bronte (Charlotte Brontё ) kao zatvorenica u svojoj parohijskoj kući, Džordž Elijot (George Eliot) kao povučena intelektualka, a Virdžinija Vulf (Virginia Woolf) kao melanholična boemka.
Upravo su te mitove odlučile da razbiju Emili Midorikava (Emily Midorikawa) i Ema Kler Svini (Emma Claire Sweeney) u knjizi “Tajno sestrinstvo: Skrivena prijateljstva Ostin, Bronte, Elijot i Vulf” (“A Secret Sisterhood: The Hidden Friendships of Austen, Bronte, Eliot and Woolf”). Na stranicama te knjige autorke su otkrile ko su bile prijateljice slavnih književnica i kako su izgledala njihova prijateljstva.
Džejn Ostin i En Šarp (Anne Sharp)
Prije tačno dva vijeka ožalošćena Kasandra Ostin (Cassandra Austen) je napisala poruku En Šarp, dragoj prijateljici svoje pokojne sestre. Džejn Ostin je voljela te obje inteligentne žene i one su voljele nju te su, na različite načine, podržavale njen književni rad. No, između autorkine sestre i bliske prijateljice je došlo do dubljeg konflikta.
Kasandra se nije mogla suzdržati od toga da kaže En da je ona bila mnogo bliža sa Džejn. Priznala je da prijateljica nije bila “u neznanju” po pitanju Džejninih “zasluga”, ali je insistirala na tome da ih niko drugi ne bi mogao “procijeniti kao ja”.
Da stvar bude još gora, Kasandra je tvrdila i sljedeće: “Mnogo sam mirnija nego što biste vi sa vašim vatrenim osjećanjima mogli i da pretpostavite”. Takva žestoka posesivnost nad vlasništvom uspomene na Džejn na neki način objašnjava zašto priča o njenom prijateljstvu sa En i dalje nije toliko poznata.
En je poticala iz niže klase sa kojom porodica Ostin nije željela da se povezuje njihova slavna rođaka. Ona je ustvari bila dramaturškinja amaterka koja se zaposlila kao guvernanta Džejnine nećakinje Fani (Fanny). Ovo prijateljstvo baca novo svijetlo na mit o tome da se Džejn družila samo sa pripadnicama više klase.
Međutim, papiri duboko skriveni u arhivama biblioteke još uvijek šapuću o ovoj guvernanti i povezanosti koju je imala sa Džejn. Fani je od svoje desete godine rado pisala pisma koja su se kasnije pretvorila u precizne unose u dnevnik. Ti neobjavljeni papiri i džepne knjižice su se prenosile sa generacije na generaciju potpuno neoštećeni i objašnjavali su veliku bliskost između Fanine tetke i guvernante.
En je Džejninu pažnju privukla svojom inteligencijom, oštroumnošću i nezavisnim duhom koji je isijavao iz nje u pauzama predavanja Fani. Zbog toga što je puno radno vrijeme podučavala Džejninu nećakinju, En možda nije mogla da se profesionalno bavi pisanjem, ali je zato osmišljavala drame koje su izvodili njeni učenici. I sama Džejn je glumila učiteljicu u jednoj od kućnih predstava dok je En preuzela nekoliko muških uloga.
Dvije prijateljice su možda imale različit društveni položaj, ali na samom početku njihovog prijateljstva dijelile su status književnica amaterki. Međutim, sve se promijenilo 1811. godine. Nakon 24 godine tokom kojih su njene priče čitali samo članovi porodice i prijatelji, Džejn je napokon doživjela objavljivanje svoje prve knjige. Time se ostvario njen najveći san – da se profesionalno bavi pisanjem.
Tokom sljedećih nekoliko godina Džejnin uspjeh je bio sve veći i među njenim fanovima su bile i slavne ličnosti poput princa regenta. Za to vrijeme, dugi sati, svakodnevni život i posao guvernante su i dalje sprečavali En da ostvari karijeru književnice.
Ipak, En je bila presrećna zbog prijatejičinog uspjeha i Džejn je nastavila da cijeni Enine kritičke sposobnosi što je pokazala i kada je izabrala da joj pošalje jednu od svojih dragocjenih prezentacijskih kopija knjige “Emma”. Iskrenost kojom je guvernanta odgovorila na Džejnin zahtjev za kritikom pokazuje koliko su ove dvije prijateljice vjerovale jedna drugoj.
En je “Emmu” ocijenila negdje između “Gordosti i predrasuda” i “Mansfield Parka”, priznajući da joj Džejn Ferfeks (Jane Fairfax), lik koji se plaši budućnosti guvernante, nije bio baš uvjerljiv. To je kritika koja mnogo govori budući da je En bila u poziciji da zna o čemu se radi i mogla je da sudi.
